Regnava nel silenzio

(G. Donizetti - Lucia di Lammermoor)

Regnava nel silenzio alta la notte e bruna...   

Hüküm sürüyordu sessizlikte, gece, derin ve siyah...

   

Colpia la fonte un pallido raggio di tetra luna...  

su pınarına solgun bir ışık huzmesi çarptı, kasvetli aydan gelen...

  

Quando un sommesso gemito fra l'aure udir si fe';   

Hafif bir inilti havada duyulduğunda;

ed ecco, ecco su quel margin, ah!

ve işte, işte şu tarafta, ah!

l'ombra mostrarsi a me. Ah!     

bir gölge göründü bana. Ah!

                   

Qual di chi parla, muoversi il labbro suo vedea,  

Konuşuyormuş gibi hareket ettiğini gördüm dudaklarının,

     

e con la mano esanime chiamarmi a sè parea.     

ve o cansız eliyle beni çağırıyor gibiydi.

Stette un momento immobile, poi ratta dileguò.  

Bir an durdu, sonra aniden kayboldu.

E l'onda (sì), pria sì limpida, di sangue rosseggiò.

Ve su (evet), berrakken kan kırmızısı oldu.

Egli è luce ai giorni miei, è conforto al mio penar. 

O benim günlerime ışık, acılarıma teselli.

Quando rapita in estasi del più concenti ardore, 

Mutluluktan kendinden geçince ateşli tutkudan,

Col favellar del core, mi giura eterna fè. 

Kalpten sözcüklerle, bana sonsuz aşk yemini eder.

Gli affanni miei dimentico, gioia diviene il pianto. 

Korkularımı unuturum, neşe yerini alır göz yaşlarının.

Parmi che a lui d’accanto, si schiuda il ciel per me. 

Onun yanındayken cennetin kapıları benim için açılıyor gibi gelir bana.